این نوشته از سایت دوست قدیمی ام آقای طباطبایی به اینجا آورده شده. برایم بسیار تفکر برانگیز بود
عشق را آتشی است که چون در دل افتد هر چه در دل یابد بسوزد. تا حدی که صورت معشوق را نیز از دل محو کند. مجنون مگر در این سوزش بود گفتند لیلی آمد گفت من خود لیلی ام و سر به گریبان فراغت فروبرد. لیلی گفت سربرآر که منم محبوب تو! گفت از من دور شو.. از عشق تو پروای تو ام نیست کنون.. در دعا مصطفی علیه السلام از این مقام چنین خبر داد که اللهم اجعل حبک احب الی من سمعی و بصری..خواهم که چنان کنی به عشقم مشغول کز عشق تو با تو هم نپردازم بیش.
شرط عاشق آن است که هر چه معشوق دوست دارد او نیز دوست دارد و اگر همه بعد و فراق بود. http://www.asfar.ir/index.php?entry=1126
