سلام عليکم!احسنت! اين جمله رو در اصل خدا گفته توي قرآن. که لايکلف الله نفسا الا وسعها. و اين آيه تا حالا بارها دهن من رو بسته!!! که يا هرچي به سرم مياد مطمئنا در حد توانايي هاي من هستش يا اينکه خدا نعوذ به خودش، يه جايي يه حرفي زده...ما در خدمتيم.

سلام عليکم، دوست هميشگي و مدير سابق... من با اين نوشته به تکنيک خوبي رسيدم، يکي اينکه اگر بد بنويسم، حتما جواب خواهم گرفت... جدا از شوخي، طريقت بشکاف اين است که حتي خراش هم نزند. فقط بافته ها را از هم مي درد. من توانايي نقد هنري ندارم، در حال حاضر و فقط از نظر شخصيتي، اين زن و اطرافيانش را نقد کرده ام. مثل وقتي که اين داستان را در يک روزنامه خوانده باشم. قصد توجيه ندارم و مي دانسته ام که بعد از نوشتنش، بايد منتظر اين نوع نظرات باشم. الحمد لله که يکبار ديگر هم پيش بيني هايم درست شد، با اين يکي ميشود دوتا. اما بعد؛ اين قصه نبود. حتي اگر هم تخيل نويسنده بوده باشد، من آنرا قبول ندارم. اين واقعيت بود و رخدادش هم برايم عجيب نبود. ولي بين خودمان باشد، آنچه برايم سنگين است، ماجراي مادر دکتر حسابي و آن فداکاريها و مديريت عجيبش در آن شرايط سخت و طافت فرسا بود که فراتر از تخيل است. اگر قرار باشد روزي از مادران ايراني تجليل به عمل آيد، ترجيح مي دهم ايشان را سمبل مادران زميني ايراني و زميني معرفي کنند. اما اين زن، دنيا و رفتار زميني را برايم جور ديگري نشان داد. متشکرم از اينکه حساسيت شما را برانگيختم. من اين زن را نقد نکردم. کساني که بايد به او مي آموختند را نقد کردم و جامعه را و بقيه را. فکر نکنم در آن دنيا خدا هم با او کار خاصي بکند زيرا در حد دانش و آگاهي اش رفتار کرده است. نقد من درباره انسان است که چرا بايد در بهشت زندگي کند و به فکر خودکشي بيفتد. حقيقتا بهشت، دربرابر کساني که در کويرهاي خشکيده زندگي مي کنند. اما انگار، آدميزاد، هميشه مي تواند براي فرار کردن از تکليف و مسئوليت بهانه بياورد. بازهم متشکرم از اينکه مرا قابل دانستيد.

عليکم السلام... بازهم متشکرم از تشريف فرماييتون. من هم با شما موافقم که رفتار اين زن، نشونه جهلش بود. در اون لحظاتي که خودش و کودکانش رو به چاه مي انداخت مدام مي گفت: خدايا منو ببخش، خدايا منو ببخش... اين نشون ميده که ميدونسته کار بدي داره ميکنه. متاسفانه من هم دچار اين وضعيت ميشم. وقتي که گناهي مرتکب مي شم و در حال اون گناه، مدام ميگم، خدايا منو ببخش. پس با اين زن فرقي ندارم. به قول يک نوشته که در يک مجله خونده بودم، ما هم فرقي با اون کسي که فرزندش رو قرباني ميکنه نداريم. اون هم ثمره زندگيش رو مي کشه و ما هم تنها سرمايه مون که زمان هستش رو به سادگي مي کشيم. و بعد هم طلب بخشش مي کنيم. بگذريم که خدا مي بخشه ولي مطمئنا جايگاهي که خواهيم داشت در برابر بخشيده شدگان، مثل جايگاه کسي نيست که تمام عمرش گناهي نکرده باشه يا گناهانش بدون بخشش هم خيلي کمتر از نيکيهاش باشه. من هم مثل اون زن در داستان دکتر قريب، بارها و بارها تنها داراييهام رو کشتم و در همون حال تقاضاي بخشش کردم. خدايا منو ببخش. خيلي اشتباه کردم. شايد دليل اينکه خيلي با اين داستان درگير شدم اين بود، که فرق زيادي بين من و اون زن وجود نداشت. اللهم العفو.

سلام و تشکر! راستش من همه داستان رو نديدم و اينو هم گفتم که نميخوام سريال رو نقد کنم. از يه نظر کار خيلي خوبي کرده بود که اين داستان رو مطرح کرده بود. يه تلنگري به من بود و شايد به بقيه. همه اطرافيان اون زن ميتونستن بهش کمک کنن بدون اينکه اتفاق خاصي بيفته و به سختي بيفتن اما اينکارو نکردن. و همه هم ميتونستن جلوي آخرين خودکشي رو بگيرن چون سابقه شو داشتن اما نکردن! راستش کسي که همه چيز رو از خدا ببينه، در بسته اي براش وجود نداره. هر در بسته اي براش يک فرصت براي يافتن راه هستش. يعني خدا بهش لطف کرده و يه مانع جلوش گذاشته تا ازش رد بشه و پيشرفت کنه. مديرهاي واقعي از مشکلات استفبال مي کنند چون ميدونن که هر مشکل، يک پله به سمت تکامله. اما آدمهاي آسان گرا، از مشکلات تنفر دارن چون جلوي زندگي آسون رو مي گيره. انشالله که در همه امتحانها، خدا رو فراموش نکنيم و چشمهامون رو بهتر باز کنيم مطمئن باشيم که يه جايي يه کليد زير يه فرش گذاشته شده که قفل رو باز مي کنه فقط کافيه خم بشيم و ورش داريم.